Halil YAZ" Sondan Okuyunuz"

  BİR KOMANDO SUBAYI' NIN KALEMİNDEN; .....ili kırsalında teröristlerin dur
>ihtarına ateşle karşılık vermesi sonucu çıkan çatışmada.güvenli görevlisi
>şehit oldu. Ya da ......ilinde devriye görevini yerine getiren ..aracına
>açılan ateş sonucu..güvenlik görevlisi şehit oldu. Ya da ......ili
>kırsalında teröristlerce döşenen mayının patlaması sonucu.asker yaralandı..
>Bu nasıl başlar biliyor musunuz? Hava o kadar sıcaktır ki beyninizdeki
>sıvının buharlaşıp uçtuğunu düşünürsünüz. Oluştuğu anda kuruyup giden ter
>damlacıklarından geriye kalan tuzlar yüzünüzün ve hatta elbisenizin her
>yanını kaplamıştır. Avucunuzun içindeki ter, yüzünüzdeki gibi kolay
>kurumadığı için elinizdeki tüfeğinizin metal kısmı avucunuzun içinde vıcık,
>vıcık oynar. Ter ile ıslanan çeliğin kokusu avucunuzun içine ve elinizi
>sürdüğünüz her yere siner. Önünüzde yürüyen adamın, ayağının kuru toprakla
>her temas edişinde çıkan toz, ağzınızın kupkuru olmasına ve zor nefes
>almanıza sebep olur. Sırt çantanızın askı kayışları yüzünden omuzlarınızı
>hissetmezsiniz. Kült ağrıları ancak çantayı sırtınızdan çıkardığınızda fark
>edersiniz. Bastığınız her taş parçası, her çalı ve bir ayağınızın
>kaplayabildiği her yeryüzü parçasından çıkan sesi duyarsınız. Yürüdüğünüz
>yerdeki her Ağustos böceğinin sesini, dallardaki kuşları, yüzünüzün
>etrafında ürkütücü devriye uçuşları yapan arıların kanat seslerini,
>ağzınıza ve yüzünüze ya da herhangi bir yerinizdeki küçük yaraların üzerine
>konmaya çalışan sineklerin vızıltılarını, ayağınızı bastığınız yerden
>havalanan yeşil çekirgenin küçücük cüssesine rağmen çıkardığı tok kanat
>sesini en ince ayrıntısına kadar duyarsınız. Sonra, kendi teçhizatınızın ve
>önünüzdeki arkadaşınızın ve arkanızdaki arkadaşınızın teçhizatlarını
>çıkardığı düzensiz seslerin her birini ayrı ayrı duyarsınız. Ve aynı anda
>önünüzdeki arkadaşınızın nefes alışlarını duyarsınız, öksürmesini ve
>hapşırmasını da duyarsınız. Telsizinizden çıkan seslerin ve cızırtıların
>her biri ayrı ayrı katılır bu senfoniye. Ter ve tozun birleşmesinden oluşan
>kaygan çamur, postalın içindeki tüm ayağınızı kaplamıştır, çoraplar önce su
>toplayıp sonra patlayan yerlere adeta bir deri gibi yapışmıştır. En çok
>yapmak istediğiniz şey ayaklarınızı yıkayıp, çoraplarınızı değiştirmektir.
>Ama bu çok büyük bir lükstür o anda. Çünkü... Çünkü hangi çalının dibinde,
>hangi kayanın arkasında sizi beklediğini bilmediğiniz ihaneti arayıp
>bulmanız ve yok etmeniz gerekmektedir. Bütün masumların hayatı ve huzuru
>size emanet diye, öğretmenler bayrak direğine asılmasın diye, kundaktaki
>bebekler kurşunlanmasın diye, binlerce yıllık emanete halel gelmesin diye
>kahpeliği ve ihaneti yok etmeniz gerekmektedir. Çünkü bunun için bayrağın,
>silahın, namusun ve şerefin üzerine yemin etmişsinizdir. Çünkü önemli olan
>ayağınız değil, ülkeniz, bayrağınız ve onurunuzdur. İşte bu yüzden lükstür
>ayak yıkamak, çorap değiştirmek. İşte bu yüzden senfoniye dönüşmüştür bütün
>o düzensiz sesler güruhu. Sonra!.. Sonra birden tüm sesler kesilir, bıçağın
>dalı kestiği gibi, makasın kâğıdı, pensenin bir hoparlör kablosunu kestiği
>gibi... Bir anda...Kuşların sesleri, arıların ve sineklerin vızıltıları,
>çekirgenin kanat sesleri hepsi bir anda biter. Gözlerinizi açtığınızda
>önünüzdeki arkadaşınızı değil, gökyüzünü görürsünüz, yere düşmüş olduğunuzu
>anlamanız birkaç saniye sürer. Tek hissettiğiniz kesif bir barut ve yanık
>et kokusudur, yüzünüzün toprak parçalarıyla kaplandığını fark
>edersiniz,temizlemek için çalışmazsınız. Arkadaşlarınızın bağırarak
>koşuşturduğunu görür ama kulağınızdaki çınlama ve uğultudan seslerini
>duyamazsınız. Sesleri yavaş yavaş duymaya başladığınızda ayağa kalkmaya
>çalışırsınız ama başaramazsınız. Yine birkaç saniye sonra arkadaşlarınızın
>sesleri arasında 'mayın' kelimesini ayırt eder ve kalkmaya çalıştığınızda
>ayağınızdaki yoğun ağrıyı fark edersiniz. Ayağınız yoktur ama yine de
>ağrıdığını hissedersiniz. Ne olduğunu anlamak için baktığınızda ise
>parçalanmış pantolonunuzun ve kopmuş ayağınızın farkına varırsınız. İşte
>her şey o anda başlar. Avazınız çıktığı kadar bağırırsınız. Sonra,
>nefesiniz biter. Sonra, yeniden nefes alırsınız ve yeniden bağırmaya
>başlarsınız. Sonra yine nefesiniz biter ve yeniden, yeniden ve yine...
>Yanınıza ilk gelen arkadaşınız size, 'fazla bir şey yok, sadece küçük bir
>yara' gibi telkinlerde bulunur. Ama siz arkadaşınız konuşurken de,
>helikopterle hastaneye götürülürken de artık bir ayağınızın olmadığını
>biliyorsunuzdur. Hep bir soru çınlar kafanızın içinde 'neden ben, neden
>ben, neden ben ?' Hastanede geçen aylar, tedavi ve terapilerde geçen yıllar
>sonunda, dizkapağınızın on iki santim altından takılı olan ve her akşam
>yatarken veya banyoya girerken çıkarıp kenara koyduğunuz takma bacak artık
>bir uzvunuz olmuştur. Ama bunun önemi yoktur çünkü bu fedakârlığınız
>sayesinde vatan var olacaktır. Sizin bir bacağınızın ne önemi vardır ki!
>Artık koşamayacak olmanızın, yazın herkes gibi havuza, denize giremeyecek
>olmanızın da hiç önemi yoktur. Vatan sağ olsun yeter. Sonra birilerinin,
>sizin ödediğiniz vergilerle Fransız televizyonlarında, uğruna yarım
>kaldığınız vatan hudutlarını hiçe sayan programlara finans sağladığını
>okursunuz. Aynı dillerin bundan pişmanlık duymadıklarını söylediklerini de
>okursunuz. Pamuk'ları, Dink'leri, okursunuz, Bizans çocuğuyum diyenleri
>duyar, Ali Kemallere tanık olursunuz, 'koçlar gibi satanları' görürsünüz. .
>Türk Bayraklarının yakıldığını, görürsünüz. Başlarına çuvallar geçirilip
>aşağılanarak elleri arkalarından bağlanan Türk askerlerini görürsünüz. Bu
>aşağılanmaya cevap verecek tankların motor seslerini, helikopterlerin kanat
>seslerini, piyadelerin intikam yeminlerini duymayı beklersiniz ama
>duyamazsınız. Onun yerine hainlerin cesetlerinin üstüne örtülen çaputlara
>'bayrak' diyenleri görürsünüz, 'uçaklarını çek', 'valiyi çek' diyen
>başkanları ve karşılarında kekeleyen riyaseti görürsünüz. Yok, yok bu da
>yetmez. Askere, polise, öğretmene ateş eden, yol kesip soygun yapan, köy
>yakan, okul yıkan, mayın döşeyen teröristlerin sadece 'ben bir şey
>yapmadım' demelerinin esas kabul edilip, 'suçsuz' sıfatıyla serbest
>bırakıldığını görürsünüz. Susanları, konuşması gerektiği halde susanları
>görürsünüz, konuşanlar her konuştuğunda, kekeleyenler her kekelediğinde ve
>susanlar her sustuğunda siz yeniden vurulursunuz, yeniden ölürsünüz her
>defasında. Gövdenizden o toprağa akan kan, bu defa içinize akar,
>inandıklarınıza, uğrunda savaşarak kendi kanınızı akıtmak pahasına tertemiz
>tuttuğunuz değerlerinize akar. Sizin kaya arkalarında, çalı diplerinde
>aradığınız ihanet gelir aklınıza, o mayınları yerleştiren eller gelir.
>Sorgulamaya başlarsınız: 'Biz bu ihaneti doğru yerde mi aradık, kuyruğunda
>dolaştığımız yılanın başı, hep gözümüzün önünde miydi yoksa?'diye
>sorarsınız kendinize. Onlara verilen maaş'ın sizin vergilerinizden
>ödendiğini, içinize sindiremezsiniz, uykularınız kaçar, neden bu vatanı
>sizin kadar sevmediklerini düşünürsünüz. Bu vatan onların da vatanı değil
>mi? Onlar da, tıpkı benim gibi namusun ve şerefin üstüne yemin etmedi mi?
>diye sorarsınız kendi kendinize. Sinirlenirsiniz, üzülürsünüz, on beş
>yaşında bir askeri okul öğrencisi iken her adımda söylediğiniz, beyninize
>ve yüreğinizenakşettiğiniz sözler gelir aklınıza ': VATAN, SANA CANIM FEDA'
>Geri kalan tüm hayatınızın ilk beş dakikası, böyle başlayacak işte ve
>hayatınız böyle devam edecektir. Son nefesinize kadar savaşacaksınız
>ihanetle, her şeye ve herkese rağmen, bu yolda ölene ya da bu ihaneti
>bitirene kadar. Siz diyorum, çünkü bu vatan için bedel ödeyen insanların
>neleryaşadığını, neler hissettiğini, size rağmen ve sizin için neler
>yaptıklarını, neler yapabileceklerini bilin istiyorum. Okuduğunuz ya da
>televizyonda duyduğunuzdan daha fazladır yaşananlar. Yani aslında
>gazetelerin iç sayfalarındaki, minicik karelerde okuduğunuz; '...ili
>kırsalında teröristlerce döşenen mayının patlaması sonucu, bir güvenlik
>görevlisi yaralandı!' haberi aslında o kadar da kısa değildir. Sizin, daha
>okuduğunuz gazetenin arka sayfasına geçerken unuttuğunuz, falanca mankenin
>otel odası maceralarına, ya da uyuşturucu komasından ölen oğluna 'şehit'
>deyip Türk bayrağı örten kadının haberine ayırdığınızdan daha uzun zaman
>ayırmadığınız bu küçük haber, birileri için bir ömür boyu sürecek ve asla
>unutulmayacaktır. Ve siz unuttuktan sonra da başka birileri, 'ne için?'
>dendiğinde 'vatan için' diyecekleri fedakârlıklarını size rağmen yapmaya
>devam edeceklerdir. Sizin uyuşmuşluğunuza, duyarsızlığınıza rağmen, sizin
>rahatlığınıza, sizin vicdanlarınıza rağmen bu kahramanca fedakârlıklar ve
>bu ilk beş dakikalar yaşanmaya devam edecektir. Asla unutmayınız başınızın
>üstündeki egemenlik örtüsünün payandası kopan bacaklar, bedeli ise size
>rağmen bu vatan için akan kanlar, feda edilen canlar, sıcak yuvalarını,
>babalarının yüzlerini unutan küçücük çocuklarını düşünmeden vakfedilen
>hayatlardır. Ne kadarını anlayabilirsiniz veya anlamak sizin umurunuzda mı
>bilmiyorum, ama birileri bunları yaşadı, birileri hala yaşıyor ve emin olun
>yaşlı dünya döndükçe, Türk vatanı ve Türk Bayrağı için birileri daha tüm
>bunları yaşayacak. Gördüğünüz gibi size bir hayli uzak bir yaşam biçimi bu.
>Masalarda oturup 'aydınca' sohbetler etmeye hiç benzemiyor değil mi? Bir an
>için bile olsa kendinizi onların yerine koyasınız diye 'siz' diyerek
>yazdım, sizin onlardan biri olamayacağınızı biliyorum. 'Siz' kim misiniz?
>Siz kendinizi çok iyi biliyorsunuz! Biz de, biz de sizi çok iyi biliyoruz.
>'Siz' de bilin ki biz asla unutmayacağız. 'VARLIĞIM TÜRK VARLIĞINA ARMAĞAN
>OLSUN'

Bugünkü gazetelerdeki başlıklar aşağı-yukarı aynıydı:
"Babaya son bakış..."
Cenaze töreni alanında, şehit babasının tabutun önündeki fotoğrafına öyle
bakıyordu küçük Efe.
O fotoğrafın arkasındaki "sandığın" içine; babası ile birlikte tüm
mutluluğunun, tüm çocukluk kahkahalarının, tüm güzel günlerinin konulup,
sonra bir bayrağa sarılıp gömüldüğünün henüz farkında değildi.
Tıpkı bu ülkedeki milyonlarca yetişkinin; onurlu bir Türkiye'nin
gömüldüğünün farkında olmayışları gibi.
Bu büyük bir oyundur.
1950'den sonra devamlı iktidarda olan "tek partinin", ABD'ye mahkûmiyetinin
bedelidir bu:
Orada bir Kürt devleti....
Lami-cimi yok.
Tayyip Erdoğan'ın Celal Talabani'yi iki hafta önce kucaklaması, Özal'ın
Celal Talabani'ye Çankaya'da sarılmasının devamıdır.
Bunlar ABD'nin lafından çıkamazlar.
Erdoğan'ın Kürtlere "nota" vermesi ne peki?
Tiyatro...
"Gücü, tepkisi, bağımsızlığı, kimliği, saygınlığı, itibarı olan başbakan"ı
oynuyor.
O kadar...
İktidar olmak için önce ABD'ye koşan, iktidarında Amerikalılara danışmanını
gönderip "Deliğe süpüreceğinize kullanın" diyen bir Başbakan ABD'nin istemi
dışında kıpırdayamaz.
Bunu hepimiz biliriz.
Tam tersine; Kürt devletinin yollarını, kışlalarını, hükümet binalarını,
okullarını, ordu lojmanlarını yapan kim?
İktidarın müteahhitleri...
"Nota" verilmişmiş...
"Babaya son bakış"a bakıp daldım.
Küçük Efe; en değerli, en muhtaç olduğu, en sevdiği, en çok özleyeceği
şeyini verdi.
Ama bizler...
Bizler; tüm bu kirli oyunları bildiğimiz halde, çıkarlarımızdan, avantaları
paylaşmaktan, kirli oyunları alkışlayıp yolunu bulmaktan ödün vermiyoruz.
Farkındayız, sadece utanma duygularımızı yitirdik.

Kahve tadı...

Bir zamanlar, her seyden sürekli sikayet eden; her gün hayatinin ne kadar
berbat oldugundan yakinan bir kiz vardi.

Hayat, ona göre, çok kötüydü ve sürekli savasmaktan, mücadele etmekten
yorulmustu.

Bir problemi çözer çözmez, bir yenisi çikiyordu karsisina. Yine
kizin bu yakinmalari karsisinda, meslegi asçilik olan babasi ona bir hayat
dersi vermeye niyetlendi.

Bir gün onu mutfaga götürdü. Üç ayri cezveyi suyla doldurdu ve atesin
üzerine koydu.

Cezvelerdeki sular kaynamaya baslayinca, bir cezveye bir patates, digerine
bir yumurta, sonuncusuna da kahve çekirdeklerini koydu.. Daha sonra kizina
tek kelime etmeden, beklemeye basladi.

Kizi da hiçbir sey anlamadi, bu faaliyeti seyrediyor ve sonunda
karsilasacagi seyi görmeyi bekliyordu. Ama o kadar sabirsizdi ki, sizlanmaya
ve daha ne kadar bekleyeceklerini sormaya basladi.

Babasi onun bu israrli sorularina cevap vermedi.

Yirmi dakika sonra, adam, cezvelerin altindaki atesi kapatti.

Birinci cezveden patatesi çikardi ve bir tabaga koydu.

Ikincisinden yumurtayi çikardi, onu da bir tabaga koydu.

Daha sonra son cezvedeki kahveyi bir fincana bosaltti. Kizina dönerek sordu:

- Ne görüyorsun ?

- Patates, yumurta ve kahve ? diye alayli bir cevap verdi kizi.

- Daha yakindan bak bir de dedi baba, patatese dokun.

Kiz denileni yapti ve patatesin yumusamis oldugunu söyledi.

Ayni sekilde, yumurtayi da incele. Kiz, kabugunu soydugu yumurtanin
katilastigini gördü.

Sonunda kizinin kahveden bir yudum almasini söyledi.

Söylenileni yapan kizin yüzüne, kahvenin nefis tadiyla bir
gülümseme yayildi.

Ama yine de bütün bunlardan bir sey anlamamisti:

Bütün bunlar ne anlama geliyor baba ?

Babasi, patatesin de, yumurtanin da, kahve çekirdeklerinin de ayni sikintiyi
yasadiklarini, yani kaynar suyun içinde kaldiklarini anlatti. Ama her biri
bu sikinti karsisinda farkli tepkiler vermislerdi.

Patates daha önce sert, güçlü ve tavizsiz görünürken, kaynar suyun içine
girince yumusamis ve güçten düsmüstü.

Yumurta ise çok kirilgandi; disindaki ince kabugun içindeki siviyi
koruyordu. Ama kaynar suda kalinca, yumurtanin içi sertlesmis katilasmisti.

Ancak, kahve çekirdekleri bambaskaydi. Kaynar suyun içinde kalinca,
kendileri degistigi gibi suyu da degistirmislerdi ve ortaya tamamen
yeni bir sey çikmisti.

- Sen hangisisin? diye sordu kizina. Bir sikinti kapini çaldiginda nasil
tepki vereceksin? Patates gibi yumusayip ezilecek misin? Yumurta gibi
kalbini mi katilastiracaksin ? Yoksa, kahve çekirdekleri gibi, basina gelen
her olayin duygularini olgunlastirmasina ve hayatina ayri bir tat katmasina
izin mi vereceksin ?

HEPINIZE KAHVE TADINDA BIR YASAM DILEGIYLE ..

Taşın Hikayesi
>>
>>Genç bir Yönetici, yeni Jaguarı içinde kurulmuş, biraz da hızlıca,
>>bir
>>mahalleden geçiyordu. Park etmiş arabaların arasından yola fırlayan
>>bir
>>çocuk olabilir düşüncesiyle dikkatini daha çok yol kenarına
>>vermişti. Bir
>>şeyin yola fırladığını görünce hemen fren yaptı ama aracı durana
>>kadar
>>geçen mesafede yola çocuk fırlamadı. Bunun yerine, yepyeni
>>arabasının yan
>>kapısına büyükçe bir taş çarptı. Adam hızlıca frene yüklendi ve
>>taşın
>>fırlatıldığı boşluğa doğru geri geri gitti.
>>
>>Sinirlenmiş olan genç adam arabasından fırladı ve taşı atan çocuğu
>>kaptığı
>>gibi yakında park etmiş olan bir arabanın gövdesine sıkıştırdı.
>>Bunu
>>yaparken de bağırıyordu : Sen ne yaptığını sanıyorsun serseri? Bu
>>yaptığın
>>ne demek oluyor? O gördüğün yepyeni ve pahalı bir araba ve attığın
>>o taşın
>>mahvettiği yeri düzelttirmek için kaportacıya bir sürü para ödemek
>>zorunda
>>kalacağım. Neden yaptın bunu ?
>>
>>'Küçük çocuk üzgün ve suçlu bir tavır içindeydi. 'Lütfen, amca,
>>lütfen
>>kızmayın. Ben çok üzgünüm ama başka ne yapabilirdim, bilemedim.
>>Taşı attım
>>çünkü işaret etmeme rağmen diğer arabalar durmadı. Çocuk,
>>gözlerinden
>>süzülen yaşları elinin tersiyle silerek park etmiş bir aracın
>>arkasına
>>işaret etti. 'abim orada. Yokuştan aşağı yuvarlandı ve tekerlekli
>>sandalyesinden düştü ve ben onu kaldıramıyorum.'
>>
>>Çocuğun şimdi hıçkırıklardan omuzları sarsılıyordu ve şaşkın adama
>>sordu :
>>'Onu kaldırıp tekerlekli sandalyesine oturtmama yardım edebilir
>>misiniz?
>>Sanırım abim yaralandı ve benim için çok ağır.
>>Ne diyeceğini bilemez halde, genç yönetici boğazındaki düğümden
>>yutkunarak
>>kurtulmaya çalıştı. Yerde yatan sakat çocuğu kaldırıp tekerlekli
>>sandalyesine oturttu, cebinden temiz ve ütülü mendilini çıkartıp,
>>çeşitli
>>yerlerinde oluşmuş ve kanayan yara ve sıyrıkları dikkatlice silmeye
>>çalıştı.
>>
>>Bir şeyler söyleyemeyecek kadar duygulanmış olan genç adam,
>>abisinin
>>tekerlekli sandalyesini iterek yavaş yavaş uzaklaşan çocuğun
>>ardından
>>bakakaldı. Jaguar marka arabasına geri dönüşü yavaş yavaş oldu ve
>>yol ona
>>çok uzun geldi.
>>Arabanın yan kapısında taşın bıraktığı iz çok derin ve net görülür
>>şekildeydi ama adam orayı hiçbir zaman tamir ettirmedi. Oradaki
>>izi, şu
>>mesajı hiç unutmamak için sakladı:
>>Hiçbir zaman yaşamın içinden, seni durdurmak ve dikkatini çekmek
>>için
>>birilerinin taş atmasına mecbur kalacağı kadar hızlı geçme.
>>Yaratıcı ruhumuza fısıldar ve kalbimizle konuşur. Bazen, onu
>>dinlemek için
>>vaktimiz olmuyorsa, bize taş fırlatmak zorunda kalır.
>>
>>Fısıltıyı dinle... veya taşı bekle.
>>Seçim senin.
>>