8 yıllık değerlendirme

       12 Ağustos 2001 günü Kadıköy meydanında tabureler üzerinde oturarak yaptığımız toplantıda çok mutluyduk ve Gelecek için umutluyduk.Kurucu Başkanımız amacımızın altını çizmişti: "Eskişehirsporu yükseltecek hareketleri desteklemek"Bu tanım ikinci planda kalacak amaçları kapsamıyordu.Amacımız bir Dernek kurmak değildi.Eskişehirspor sevgisini yaşatacak hareketler yapmaktı.Eskişehirsporu tanıtmaktı.Bu hareketlerde zaman zaman başarılı olduk.Zaman zaman bizi kendi istediği yöne çekmek isteyenler oldu.Genişleme ve kurumsal kimlik kazanma yönünde başarılı olamadık.Bizi en çok heveslendiren olaylar,İstanbul dışındaki gruplarla birlikte yaptığımız ortak etkinlikler oldu.Ancak değişik nedenlerle bu etkinlikleri ve toplantıları da istikrarlı bir şekilde sürdüremedik.Sadece İstanbul'un içinde düşündüğümüzden çok daha fazla sayıda Eskişehirsporlu olduğunu yükselme maçları sırasında öğrendik.Ancak onlara ulaşacak ve onları kucaklayacak enerjiyi de kaybetmiştik.Marmara bölgesinde bir Taraftar derneği kurmayı hayal ederken bir sessizlik ve dağılma sürecine girdik.Tabureler üzerinde yapılan toplantıya katılanları bile kaybettik.

Ateş Ağabey,

Söylediklerinize tamamen katılmakla birlikte bir tek şeyi eklemeden geçemeyeceğim. BKŞ'nin kurucusu-yeni üyesi, yaşlısı-genci, çalışanı-öğrencisi, iş adamı-işçisi aynı çatı altında olmalıdır artık. Toplantılar ve organizasyonlar sadece bir kesime yönelik olarak düzenlenmiyor. Bu konuda hassasiyet gösterenler zaten her organizasyona davet beklemeden hatta görev alarak katılmaktadır.

Her karar birlikte alınıp uygulamaya birlikte geçirilmelidir. Önermiş olduğunuz aylık toplantılar buna çözüm olabilir. Fakat önceki deneyimlerimizden yola çıkarak bu durumun ilk iki toplantı sonrasında yeniden eski haline döneceğini görebiliriz. Umarım bu konuda ben haklı çıkmam. Özellikle BKŞ'nin omurgasını oluşturan genç, dinamik ve çalışkan öğrenci arkadaşlarımızın gerçekleştirdikleri projelere büyüklerinin destekleri artarak devam etmelidir. Etmelidir ki BKŞ'nin misyonu ve vizyonu dışına çıkılmadan hareket edilebilsin. Bizlere her konuda destek olan kişileri burada saymamıza gerek yok. O kişileri zaten herkes biliyor. Ama iki elin parmağını geçmiyordur sanırım. Potansiyel olarak bu sayının çok daha üstündeyiz. Neden tek değiliz? Neden potansiyelimz bu kadar yüksek iken İstanbul'da başka ortak paydalarda buluşan gruplar kadar olamıyoruz? Neden kısır çekişmelerimiz? Neden siyah-kırmızı sevdamızı her şeyden üstün tutup, önceden yaşanan olayları bir kenara atıp, birlik ve berabelik çağrılarına kulaklarımızı kapatıyoruz? Neden İstanbul'da verdiğimiz iftar yemeğindeki sayıya bir daha ulaşamadık? Ben kendi adıma bu güne kadar ESYİAD ve BKŞ çatısı altındaki kimi bilerek ya da bilmeyerek üzdüysem herkesin önünde özür diliyorum ve ESYİAD'da 29 Mayıs 2009 Cuma akşamı gerçekleştireceğimiz toplantıya İstanbul'un neresinde olursa olsun, kime kırgın, hangi olaydan ötürü üzgün olursa olsun herkesi siyah-kırmızı sevdası için davet ediyorum. Öyle ki ben o gün Tuzla'dan çıkıp geleceğim. Ailem bir düğün için İstanbul'a geliyor o akşam. Ona rağmen orada olacağım sevdam için. Sorunlar klavye ile çözülmüyor ne yazık ki. Yazılan şeyleri herkes kendi algılarına göre değerlendirdiğinden yanlış anlaşılmalar olabiliyor. O yüzden mimiklerin, özellikle gülümsemenin egemen olduğu bir toplantı yapalım. Herkes nefsini bırakıp güzellikleri yaşamaya gelsin.  Biz kardeşten öteyiz. Biz BÜYÜK ESES'iz.......

Kalbinizden sevgi, yüzünüzden gülücük eksik olmasın. Çünkü buna ihtitacımız var.  Ne olur artık bu yazıya kulak verin ve o akşam herkes birbirini kucaklasın......