Yönetime Sorularımız

Yönetim'e söylemek istediklerim şunlar;

Turkcell Süper Lig'i takip ettiğimiz kadarıyla Süper Lig'e çıkmış yeni ekipler büyük zorluk yaşıyorlar, büyük sıkıntı çekiyorlar. Futbolcular düşme korkusu çekiyor. Puan kayıpları sonrasında endişe yaşıyorlar. Hedefimizde Süper Lig olduğuna göre bununla ilgili  çalışmalar yapıyormusunuz? 

Eskişehirspor alt yapısından; A takımına kadar bir Eskişehirspor ekolü, sistemi oluşturuyormusunuz? Eskişehirspor son on yılda otuz küsür teknik adamla çalışmış durumda. Buda sezon başına 3 teknik adam anlamına geliyor. Sizce bu kadar çok teknik direktörün değiştiği bir yerde istikrar olabilirmi? Futbol ekolü oluşabilirmi ?

Eskişehir futbolu oldukça zayıf durumda. Bursa'yı örnek aldığımızda Bursa'yı  üçüncü ligde temsil eden takımlar Orhangazi, Bursa Merinos, Yalovaspor, İnegölspor, Oyak Reno.. gibi kaliteli takımlarla temsil edilmişti. Yani Bursa futbolunda bir canlılık görüyoruz. Bu takımlar pek çok kaliteli oyuncu yetiştiriyor ve Bursaspor geleceğe bu takımlardan aldığı genç yetenekler sayesinde umutla bakıyor. Eskispor'un tesisleri şu anda bomboş duruyor. Olağanüstü güzellikte ve kalitede bu tesisler niçin değerlendirilmiiyor. Eskispor'un isim hakkı alınarak Anadolu'dan oraya genç yetenekler toplanarak niçin önce Amatör'de başarılı olacak. Oradan Üçüncü Lige çıkacak bir takım oluşturulmuyor. Bu sayede Eskişehirspor'un gelecekte futbolculara ödeyeceği aşırı meblağlardan kurtarabileceği niçin görülmüyor.

Tesislerdeki belirsizlik sürüyor. Yönetimin kongrede verdiği sözlerden birisi Altyapı canlanacaktı. Altyapıda ben en ufak gelişme sezmiyorum. Dünyada başarılı olmuş bütün takımları incelediğimizde başarılarının ardındaki en büyük etken Altyapılarıdır. Dünyada en çok transfere para harcayan ekipleri bile altyapılarından oyuncu çıkartırlar. Eskişehirspor niçin altyapısından Kaleci Ömer'den başka milli takım seviyesine yükselmiş bir oyuncu çıkartamamıştır. Başarısızlık bu kadar barizken. Niçin hareket edilmiyor. Altyapı canlandırılmıyor.

Son olarakta istikrar üzerine bir yazıyı buraya aktarmak istiyorum. Daha önceki forumda bu yazı vardı fakat bu forumda yok. İstikrar futbol takımlarının en temel özelliği olmalıdır. Yukarıdada değindim. 10 yılda Otuz küsür teknik adam aşırı derecede fazla ve karamsar bir rakam. Bu yazıyı tekrardan okuyun ve ondan sonra Eskişehirspor'un son yıllarda ne kadar başarısız biçimde yönetildiğinin, istikrarsızlık yüzünden neler kaybettiğimizin farkına varın.

 Ingiltere nin en koklu kuluplerinden Manchester United in yeni baskani Martin Edwards oluyor, görevi babasindan devralarak. Hem de cok sıkıntılı bir zamanda... Öyle ki Edwards goreve geldiğinde, Manchester United en son lig şampiyonluğunu 1967 de, en son kupa şampiyonlugunu 1977 de kazanmıştı. 1961'den beri düzenlenen Lig Kupasi nda da final dahi oynayamamisti. Avrupa daki tek basari, 1968 Şampiyon Kulüpler Kupası Şampiyonlugu Üzerinden tam 12 yil geçmisti.
 
Edwards in ilk yillari da pek parlak gitmedi. 80/81 sezonunda takimi ligi 8. sirada tamamladi. Sonraki iki sezonda da 3. oldular. Bu 3 sene icerisindeki tek teselli 26 Mayis 1983'te de kazanilan FA Cup'tı.
 
 Ligde basari Manchester United dan uzak durmaya devam ediyordu. Ardı sıra gelen Üç sezonda da ard arda 4. oluyordu kirmizi seytanlar. Ve yine 18 Mayis 1985 te kazanilan kupa, hafif bir teselli olmaktan oteye gidemiyordu.
 
 Dordunculukler dizisinin sona erdigi 85/86 sezonunun bitiminde, Edwards menajerlik gorevine Alex Ferguson i getirdi. Ferguson, daha once Aberdeen ve Iskocya milli takiminda gorev almisti. Aberdeen i calistirdigi sure icinde 1980, 1984 ve 1985 te lig sampiyonlugu, 1981 ve 1982 de lig ikinciligi, 1983 te de lig ucunculugu yasamis; 1982, 1983 ve 1984 te, tam uc sene ust uste Iskocya Kupasi ni kazanmis; 1983 te Real Madrid i yenerek Kupa Galipleri Kupasi ni, yine ayni yil Hamburg u yenerek Super Kupa yi kazanmisti. Iskocya milli takimini calistirdigi 1985/86 sezonunda 11 macta 3 galibiyet, 5 beraberlik ve 3 maglubiyet almisti. 1986 Dunya Kupasi maclari da vardi bunun icinde, Danimarka ya 1-0, Almanya ya 2-1 yenildi, Uruguay ile 0-0 berabere kaldi.
 
 Ferguson in parlak kariyeri, United i icinde bulundugu karanliktan cikarabilecek miydi? Bircok kisi bu soruya evet diyor, United i kurtarsa kurtarsa Alex Ferguson gibi, Celtic-Rangers hegamonyasi olan bir yerde Aberdeen mucizesini yaratan bir kisi kurtarabilir, diye dusunuyordu.
 
 Ancak ilk sezon tam bir hayal kirikligiydi. United, sampiyon Everton in tam 30 puan gerisinde, 11. sirada bitirmisti ligi. Herkes Ferguson dan umidi kesivermisti. Takim son 12 yilin en kotu derecesine imza atmisti cunku. Cogunluk istifasini istiyordu Ferguson in. Ama Edwards ona guveniyordu, kendi koltugunu cok ciddi bicimde tehlikeye atmak pahasina da olsa.
 
 Ertesi sezon hic degilse biraz umit verici gelismelere sahne oldu. Kirmizi seytanlar ligi ikinci sirada tamamladi. Ancak ardindan gelen 88/89 sezonu umitlerin yine suya dustugunu gosteriyordu adeta. United bir kez daha 11. siradaydi lig sonunda.
 
 Edwards ve Ferguson ikilisi kimbilir gorevde kalma konusunda daha ne kadar israrci olacaklardi? 1989/90 sezonunda FA Cup alinmisti belki ama lig siralamasinda United eskisinden de beter bir yerde, 48 puanla 13. siradaydi. Sampiyon Liverpool 79 puanla onlara 31 puan fark atmisken, kume dusen Sheff. Wednesday sadece 5 puan gerilerindeydi.
 
 1990/91 sezonunda gelen altincilik belki de Edwards la Ferguson in sonu olacakti ama ikilinin imdadina guc bela da olsa kazanilan Kupa Galipleri Kupasi yetisti. Yine ilerisi icin bir umut belirdi. 91/92 sezonu bu umitlerle baslamis ve takimin uzun haftalar liderlik koltugunda oturmasiyla bu umitler gitgide cogalmisti. Artik herkes "United bu kez isi bitirdi, 25 yillik hasretine son verdi" demeye baslamisti. Son 5 haftaya Leeds in 8 puan onunde giriyorlardi cunku. Ama yine olmadi. Son duzlukte yapilan ard arda tokezlemeler, bir kez daha hevesleri kursakta birakti.
 
 Hala sabrediyordu Manchesterlilar, basta Edwards ve Ferguson olmak uzere tabii. Ve sonunda bu sabrin karsiligini almaya basladilar. 1992/93 sezonunda alinan ve 26 yillik sampiyonluk hasretine son veren sampiyonluk, muthis bir 10 yillik periyodun da baslangici oldu ve bu sure icinde Kirmizi Seytanlar tam 7 defa lig sampiyonu, 2 defa lig ikincisi, 1 defa da lig ucuncusu olurken, 3 defa FA Cup i, 1 defa Lig Kupasini, ve yine birer kez olmak uzere Sampiyonlar Ligi ile Kitalararasi Kupayi kazaniyordu. Ve yine bu donemin sonunda United, kapasitesi 70 bine yaklasan muhtesem Old Trafford stadi, yillik 100 milyon poundluk muthis geliri, dunya capinda sayisi 150 milyonu bulan anormal bir fan kitlesiyle tam anlamiyla bir efsane haline geliyordu.
 
 
 Yil 1987. Jesus Gil, Atletico Madrid in baskanligina seciliyor. O tarihe kadar Atletico, kazandigi sekizer lig sampiyonlugu ve ikinciligi, altisar kupa sampiyonlugu ve finalistligi, birer kupa galipleri kupasi sampiyonlugu ve finalistligi ve bir sampiyon kulpler kupasi finalistligi ile Ispanya nin, Real Madrid ve Barcelona dan sonra en basarili ucuncu kulubuydu. Madrid icinde ezeli rakibi Real den bile daha fazla taraftari vardi ve bu taraftar kitlesi, Ispanya nin en atesli taraftar kitlesi olarak biliniyordu.
 
 Ancak o siralarda Atletico da isler pek iyi gitmemekteydi. 10 senedir lig, 11 senedir de kupa sampiyonluguna hasretti Atletico. Taraftar sabirsizlaniyordu iyiden iyiye. En sabirsizlari da baskan Jesus Gil di. Bir an once basarinin gelmesini istiyor, isler azicik kotu gidince de umitsizlige kapilip antrenor kovuyordu. Bu konuda sadece Ispanya da degil, tum dunyada une kavusacak hale geldi kisa sure icinde.
 
 Ne var ki sabirsizlik, basariyi getirmek icin faydali bir cozum degildi. Gil in gorevde gecirdigi ilk 9 sezonda sadece bir kez ikincilik, iki kez de ucunculuk gordu Atletico taraftarlari. 91 ve 92 de ust uste iki kez kazanilan Ispanya Kupalari da yuzleri guldurmeye yetmedi. Basarisizliklarla dolu bu 9 sezon icin verilebilecek en onemli istatistik, Gil in tam 17 antrenorun gorevine son vermesiydi.
 
 18. antrenor Radomir Antic di. Bu sefer Gil bir sureligine kendisini geri plana cekmeye niyetlenmis olsa gerek, Antic in isine pek karisilmadi. Ve sonunda arzulanan gerceklesti. 1995/96 sezonunda, sampiyonluk bekliyordu Atletico Madrid i. Hem de bir degil, tam iki tane. Hem lig, hem de kupa kazanilmisti. Herkes "Gil sonunda istikrari yakaladi, artik Atletico yu guzel gunler bekliyor" demeye hazirlanirken, film yine geri sarmaya basladi. 1.5 senedir karsisinda tek bir antrenor gormekten sikilmisa benzeyen rahatsiz baskan, ertesi sezon, ilk firsatta Antic e mendil salladi.
 
 Ve Atletico da, o tarihten sonra korkunc bir dusus yasanmaya basladi. Her sene biraz daha guc kaybediyordu kirmizi-beyazlilar. Gil ise hala inatla hoca getirip-goturmeye devam ediyordu. Basarisizliklari kamufle etmek icin Vieri ve Juninho gibi sansasyonel transferle de yoneldi, ama yetmedi.
 
 1999/2000 sezonu, bir bitisin baslangiciydi adeta. Atletico Madrid tam 64 yil sonra kume dusmemeye oynuyordu. Sampiyonluklar hedefleyen bir kulup, ligde kalmak icin oynar hale gelmisti. Son cirpinislar da fayda etmedi ve Atletico, o sezon sonunda La Liga ya veda etti.
 
 Geri donus biletini almak icin de iki sezon beklemesi gerekti kirmizi-beyazlilarin. 2002/03 sezonu geldiginde, Atletico, La Liga ya yeniden merhaba diyordu. Jesus Gil hala koltugundaydi, ama teknik direktorluk koltugunda kimin oldugunu insanlar artik hatirlamaz olmustu. Zaten o eski, ligin tozunu atan Atletico da gitmis, yerine orta siralarda figuran olarak idare etmeye calisan bir takim gelmisti.

yönetim kombineleri satarken yanında 1 adette forma hediye ederek satışların dahada çok olmasını sağlayamazmıydı??