Ben

Hayatımın en büyük güzelliği 1965 yılında doğmuş olmamdır. Çünkü 1965 yılında Anadolu semalarının en güzel yıldızı Eskişehirspor doğmuştu. Onunla aynı yılda doğmuş olma benim için mutlulukların en büyügüdür. Hayatımın en büyük talihsizliği ise, O yıldızın aydınlattığı topraklarda yani Eskişehir'de doğamamış olmak... Bu nedenle derim ki bir şiirimde;

"Eskişehirde ölesim gelir
Kutlu topraklarında ölüp
Yeniden doğasım gelir
Yeniden doğup kutlu topraklarında
ESKİŞEHİR'li olasım gelir..."

6 Aralık 1965 tarihinde Antalya iline bağlı Akseki ilçesinin Bademli köyünde doğmuşum. Anam bu bilgiyi yalanlıyor. "Şubat ayıydı. 19 Şubat... O gün köyün gençlerinden Selahattin yayladaki gölette yüzerken boğulduydu, ve aynı gün sen doğruydun. Onun adını da sana verdiydik. Baban yıllar sonra kasabaya gittiği için ancak o vakit yazdırabildik" diye anlatır gerçek doğum tarihimi. Tabii söz uçar yazı kalır lafından hareketle biz TC kimliğinde yazdığı gibi 6 Aralık'ta doğmuş kabullendik kendimizi...

O yıllarda gurbetçilik edermiş babam. İstanbul'a gelip yılın büyük bölümünde çalışırmış ve kış aylarında biriki aylığına köye gelirmiş. Benim doğmamla birlikte babam iki abim, anam ve beni de İstanbul'a götürmeye karar vermiş. Henüz yaşımı doldurmadan İstanbul'a göçeylemişiz. 9-10 aylım iken İstanbul'a, daha doğrusu İstanbul'un en güzel yeri olan Kasımpaşa'ma gelmişim.

Yıllar hızlı geçti. İlkokula başlama çağı gelmiş. Bu yaşlarda herkes bir takım tutuyormuş. Oynanan maçların sonrasında çocuklar mahallede birbirlerine "Nasıl yendik ama..." ile başlayan cümlelerle havalar atardı. Ben orada takılıp kalmıştım. O çocukları hiç sevmiyordum. Anneme, Ana dediğim için benimle eğlenirlerdi. O sebepten sevmedim onları hiç. Onların tuttuğu takımı da tutmak işime gelmedi. Onlardan farklı olmalıydım. Onların tuttukları takımları yenen ama onların tutmadığı bir takımı tutmalıydım ben. Kafam çok karışıktı çooookk...

Derken bir gün öğrendim. Buldum o takımı. Anadolu Yıldızı, ESKİŞEHİRSPOR... GS takımını 3-2 yenip Reis-i Cumhur  Kupasını kazanan ESKİŞEHİRSPOR...

Ertesi gün koşar adım o çocukların yanına gittim. Bu sefer ben başladım "Nasıl yendik ama sizi...." Ve top oynadığımız okulun bahçesinde avazım çıktığı kadar bağırdım... "Ben Eskişehirsporluyuuuuuuuummmmmmmmmmmmm!!!!

Çocuk yaşlarımda İnönü Stadında seyrettim ilkin ESES'imi... Maçların son 15 dakikasında kapılar açılırdı. Bende maçtan önce gider o saate kadar bekler ve maça girerdim. Eskiden deplasman taraftarı için sayı sınırlaması da yoktu. İnönü stadının o zamanlar Maraton kapısının bulurduğu kale arkası tribünleri tamamen ESES taraftarının olurdu...

Elhamdülillah o gün bugündür başka sevda giremedi yüreğimize...

Böylede bir basligimiz varmisti bir zamanlar.........

sabah sayfayı açınca BEN NURETTİN KARAMIK birşeyler yazmak istedim dilimiz döndükçe.03.10.1970 eskişehir doğumluyum sütlüce,esentepe,yeşiltepe mah. büyüdüm çocukluğumdan beri futbolu çok sevmişimdir.şuanda çalıştığım TUSAŞ motorun olduğuyer eskiden domuz çöplüğü ve muttalip çayırı yazları tambir futbol söleni olur bende su satardım.ozamanki abilerimden ve sünnet düğünlerini hatırlarsanız daha 10/13 yaşlarında arabada eses çekerek ruhumuza eses sevgisini aşıladık.gençliğimde TURGUT REİS END.MES. LİSESİ TORNA TESVİYE BÖLÜMÜNÜokudum M.AKGÖRENLE aynı dönem mevzunuyum.lisede sıkımı esese laf atacaklar anında kavga ederdim.üç büyüklerin baş düşmanıyım ve hala öyleyim fab. kimse benim yanımda esese laf atamaz anında cevabını alır.ben esesimin öyle fanatiğiyimki oğlum SEMİH kızım ELİF dir.şuan oğlum gurbette esesin ne olduğunu her hafta sonu anlatıyor ESESbizim için bir armadadır.türkiyemin neresinde olursak olalım eskişehirliyim dersek hemen ESESlisiniz cevabını alırız.ben nurettin karamık eskişehirli,fanatik ESESLİ olduğum için bütün arkadaşlarım gibi gurur duyuyorum bu sayfayı açan A.YURTSEVER arkadaşımada sevgilerimi sunarım

Ben Baran Özen,14 nisan 1987 Eskişehir doğumluyum,kendimi bildiğim bileli o.pazarda oturuyorum,ilkokul 3.sınıf da okurken Eskişehirsporla tanıştım,ilk deplasmanım yalovaspor du,uşak marmaris bursa merinos gibi deplasmanlara gitmiştim,rahmetli dayım beni tam bir Eskişehirspor aşığı yaptı,ona çok teşekkür ediyorum,her maça götürürdü beni,amigo orhanı dinlerdim hep babam dan dayımdan dedem den,kıl payı şampiyonlukları kaçırdıgımızı,3 eziklerin bize nasıl içerde dışarda diz çöktüğünü dinlerdim,geriye dönüp baktığımda iyi ki bu şehirde doğdum iyi ki Eskişehirsporluyum diyorum, şehirim ve takımımla gurur duyuyorum,Benim görevim bu hiç sönmeyecek ateşi çocuklarıma anlatmak,saygılar....

ilk eses maçıma 1988 de babamla gitmiştim, soğuk bir kış günüydü... 2-1 yenmiştik, çok iyi hatırlıyorum fener golunden sonra Rıdvan dilmen acıkın önündeki reklam panolarını tekmelemişti... hey gidi günler... esesli olmak halil sezaininde dediği gibi istanbula bir İSYANdır.