9 Ocak 2016 Olağanüstü Genel Kurul

Birçoğumuzun bildiği bir hikaye;

AĞA İLE KÂHYA’NIN HİKÂYESİ

“Ağa” ile “Kâhya”, binmişler “fayton” türü bir arabaya, düşmüşler “kasaba”nın yoluna!..

Giderlerken, “ağa”nın gözüne; çok affedersiniz üzerinden hâlâ buhar yükselen bir “manda pisliği” takılmış...

Durdurmuş arabayı, dönmüş “kâhya”ya:

“Kâhya” demiş, “Şu manda pisliğinden bir parmak yersen, bu at da, bu araba da, köydeki kâşane de, çiftlik de senin olacak!”

Nihayetinde, “kâhya” da bir insan... Bir an, “zenginlik, güç ve şöhret hırsı”na kapılıp, almış bir parmak, götürmüş ağzına!..

“Tamam” demiş ağa;

“Mal varlığımın tamamı senin... Şimdi gel, sen benim koltuğuma otur, arabayı ben süreceğim!”

Anlayacağınız, “rol”ler değişmiş... Sadece “rol”ler değil, “mal, mülk ve şöhret” de el değiştirmiş!..

Ağa olmuş “kâhya”, kâhya olmuş “ağa!”

Kasabaya “yeni sıfatları” ile varmışlar... Alışverişlerini yapıp, dönüşe geçmişler!..

Yine;

Kâhya ağanın yerinde, ağa da kâhyanın!..

Ne var ki; “kâhya”nın içi rahat değil!.. Ya köylü sorarsa, ya “bu serveti manda pisliğine borçluyum!” demek zorunda kalırsa!..

Bu düşünceler içinde köye dönerlerken, gelmişler, “manda pisliği”nin olduğu yere... “Çiçeği burnunda ağa” dönmüş “eski ağa”ya:

“Heeyy ağa” demiş, “Şundan bir parmak da sen yer misin?”

Ardından eklemiş:

“Yersen, bana verdiğin her şey, yine senin olsun!”

Ağa, arabanın durmasını bile beklemeden, hızla atlamış aşağı!..

Gerisi malûm!..

Her şey eskisi gibi!..

Köye yaklaştıklarında, “ağa”, dönmüş “kâhya”sına...

“Köyden çıktığımızda ben ağaydım... Kasabaya indiğimizde sen ağaydın... Köye girerken, ben yine ağa, sen yine kâhyasın!...

İyi de; biz o boku niye yedik?”